It is estimated that over 800 million people are hungry each day and two billion are suffering from the consequences of vitamin and mineral deficiencies. While a paradigm shift towards a multi-dimensional and multi-sectoral approach to food and nutrition insecurity is emerging, technical approaches largely prevail to tackle the causes of hunger and malnutrition. Founded in original in-depth field research among smallholder farmers in southwest Kenya, we argue that incorporating cultural or social dimensions in this technical debate is imperative and (...) that by systematically overlooking these dimensions, food insecurity cannot be accurately captured nor properly addressed. Based on a sub-location in rural southwest Kenya where the food plate is rapidly narrowing towards a high-calorie low nutrient diet and where over 80 % of households experience food shortages at least once a year, conclusions suggest that preferences, the local function of food, and the practices that emerge therefrom can affect the regularity of meals and their composition. The findings allow us to complement emerging research and program development with a more comprehensive and locally adapted approach to tackle food and nutrition insecurity. (shrink)

In this work, the author has fashioned out of the logical and linguistic theses of his earlier books a full-scale but readily intelligible account of moral argument.

BLWith new text and full apparatus criticusThe Eudemian Ethics was one of two ethical treatises which Aristotle wrote on the subject of ethica or `matters to do with character'. Although the two works cover much the same ground, the Nicomachean Ethics is better known; the poor manuscript tradition of the Eudemian Ethics has made correct translation and interpretation of the text extremely difficult. The subject of the work is the choice of a certain means of conduct, made by a `man (...) of practical wisdom', between two extremes of behaviour: asceticism and yielding to uncontrolled impulses. Aristotle also stresses the notion of moral intention and the importance of virtue of character. This new Oxford Classical Text of the Eudemian Ethics is the result of many years of work. After Sir David Ross's death, his original text was substantially reworked and revised by his friend and colleague R. R. Walzer, who was aided in the revision by his former pupil Mrs Jean Mingay, who continued his work after his death in 1974. Mrs Mingay was fortunate in being able to make use of previously unpublished contributions from D. J. Allan after his death in the late seventies, and more recently has been helped in her work by the suggestions of Professor D. A. Russell, David Robinson, and Christopher Rowe. (shrink)

Two years ago in two articles in a thematic issue of this journal the three of us engaged in a critique of principlism. In a subsequent issue, B. Andrew Lustig defended aspects of principlism we had criticized and argued against our own account of morality. Our reply to Lustig's critique is also in two parts, corresponding with his own. Our first part shows how Lustig's criticisms are seriously misdirected. Our second and philosophically more important part picks up on Lustig's challenge (...) to us to show that our account of morality is more adequate than principlism. In particular we show that recognition of morality as public and systematic enables us to provide a far better description of morality than does principlism. This explains why we adopt the label “Dartmouth Descriptivism.”. (shrink)

Ülkemizde 6 Şubat 2023 tarihinde 11 il ve ilçelerini kapsayan büyük bir deprem yaşanmıştır. Bu depremde bütün kamu kurumları ve Sivil Toplum Kuruluşları (STK) bölgeye destek olmak için seferber olmuştur. Bazı kamu kurum ve kuruluşları enkaz kaldırma, yaralılara tıbbi müdahale, çadır temini, kurulması, iaşe ve ibate vb. ihtiyaçların karşılanması için görev yaparken, bazıları da yaşanan depremin travmatik etkilerini azaltmaya yönelik manevi destek hizmetleri yürütmüşlerdir. Bir kamu kurumu olan Diyanet İşleri Başkanlığı’na (DİB) bağlı İl ve İlçe Müftülükleri personeli, merkez teşkilatı ve (...) Diyanet Vakfı çalışanları da sahada görev yapmıştır. DİB personelinin deprem bölgesinde manevi danışman olarak hizmet vermesi, o tarihlerde, bazı kesimler tarafından eleştirilmiştir. DİB personelinin alanda yaptıklarının incelenmesi bu çalışmanın konusunudur. Çalışmanın amacı manevi danışman olarak hizmet veren DİB personelinin alanda neler yaptıklarını detaylarıyla belirlemek ve yapılanların manevi danışmanlık mesleğinin ilkelerine uygunluğunu literatür esas alınarak değerlendirmektir. Araştırma nitel araştırma desenlerinden, durum çalışmasıyla (Case Study) yapılmıştır. Araştırmanın çalışma grubunu Kırşehir il ve ilçe müftülüklerinde çalışan din görevlileri oluşturmaktadır. Bu çalışma grubunun seçiminde amaçlı örneklem yöntemi kullanılarak ölçüt örneklem tekniği ile veri toplanmıştır. Burada tercih edilen ölçüt, Kırşehir İl ve İlçe Müftülüklerinde görev yapmak ve depremde manevi danışman olarak, alanda çalışmış olmak şeklinde belirlenmiştir. Katılımcılarla yarı yapılandırılmış görüşmeler yoluyla sorulan sorulardan elde edilen verilere, betimsel analiz uygulanmıştır. Mülakat soruları araştırma amacına uygun olarak ve literatür taraması esas alınarak araştırmacı tarafından oluşturulmuştur. Bu araştırma sonucunda elde edilen bulgular, DİB tarafından manevi danışmanlara düzenlenecek eğitim programlarının düzenlenmesinde veri oluşturması yönüyle önemlidir. Araştırma sonunda bulgular şöyle sınıflandırılmıştır: Psikolojik/manevi danışmanlık: Ziyaretlerde depremzedelerin ellerinin tutulması, kucaklama, duygusal refakat, çocukların başlarının okşanması vs. yakınlık hissi verilerek depremzedelerin rahatça konuşmalarına imkân oluşturmuşlardır. Bölgenin yapısından dolayı mezhepsel ayırım yapmadan bütün köylere gidip “Siz bizim kardeşimizsiniz, sizin için geldik, yalnız değilsiniz, acınızı paylaşıyoruz, geçmiş olsun” ifadeleri ile duygudaşlık hissi verilmiş ve yardım götürülmüştür. Dinî/manevi danışmanlık: Cenaze yıkamak, kefenlemek, cenaze namazı kıldırmak, çadır mescidinde vakit ve Cuma namazı kıldırmak, Kur’an okumak, dua ve sohbet etmek gibi faaliyetler yapılmıştır. Depremzedelerin yaşadıkları evler, çadır kentler, konteynerler ve köyler düzenli ziyaret edilerek hal ve hatırlarının sorulup, vatandaşın isteği üzerine dini törenler yapılmıştır. Destek hizmeti: Özellikle ilk giden görevliler yemek/su dağıtma, çadır kurma ve AFAD çalışmalarında kurtarma işlemine katılmışlardır. Diğer hizmetler: Depremzede esnafın kalkınması ve ekonomik destek için, esnaftan alış-veriş yapmışlar, nişanlı kızlara çeyiz ve üniversite öğrencilerine kitap yardımında bulunmuşlardır. (shrink)

Mustafa Sabri Efendi, Osmanlı Devleti’nin siyasi kayıplar yaşadığı dönemin sonlarında Şeyhülislamlık yapmış, Cumhuriyet’in ilanı sürecinde yaşamıştır. Batı’daki bilimsel gelişmelerle birlikte İslam düşüncesinde duraklamanın tecrübe edildiği dönemde, geleneksel ilmî mirası ve bu ilimlerin metotlarını savunmuş bir isimdir. Bu hassasiyetle modern bilimsel yöntemleri savunan çoğu İslam düşünürüne eleştiriler yöneltmiştir. O, bu dönemde düşünce akımlarının etkisiyle gelişen inanç problemleri karşısında geleneksel yöntem ve bilgi birikiminin etkinliğini gündeme getirmiştir. Mustafa Sabri, İslam’ın temel kaynaklarından biri olan sünnet ve bunun kayıt altına alındığı rivayetleri içeren muteber (...) hadis kaynaklarının metot ve sıhhat açısından son derece güvenilir olduğunu ve itikadî konularda belirleyici olduğunu vurgulamıştır. Mustafa Sabri’nin sünnet tasavvurunu göstermesi açısından onun nüzûl-i Îsâ konusundaki görüşleri önemli bir örnektir. O, nüzûl-i Îsâ hadisesi hakkındaki yaklaşımını, Mahmut Şeltut’a yönelik itirazlarıyla ortaya koymaktadır. O, bu hadisenin Hz. Peygamber’in gayba ilişkin verdiği haberlerden biri olması ve kıyamet alametlerinden sayılması noktasında, sünnetin kaynaklığını öne çıkarmaktadır. Nüzûl-i Îsâ’nın gerçekleşme imkânını günümüzde sıhhati açısından problemli kabul edilen rivayetler, sahabe, tabiûn ve sonraki İslam âlimlerinin ortaya koyduğu yaklaşım ve hadis kaynaklarına duyduğu itimat üzerinden inşa etmektedir. Mustafa Sabri bu anlamda geleneksel birikimi öne çıkaran bir sünnet tasavvuru ortaya koymaktadır. Bu kapsamda çalışmamız Mustafa Sabri’nin nüzûl-i Îsâ çerçevesinde sünnetin kaynaklığına ilişkin yaklaşımını ele almayı amaçlamaktadır. (shrink)

Bu çalışmanın temel amacı, üniversite öğrencilerinin tevbe kavramına ilişkin sahip oldukları algıları metaforlar aracılığıyla ortaya çıkarmaktır. Araştırmada nitel araştırma desenlerinden olgubilim (fenomenoloji) modeli kullanılmıştır. Araştırmanın çalışma grubunu 2023-2024 eğitim-öğretim yılı güz döneminde Bursa Uludağ Üniversitesi ve Bursa Teknik Üniversitesi’nin çeşitli fakültelerinde öğrenim gören toplam 196 öğrenci oluşturmaktadır. Araştırmada veriler Google Form aracılığı ile toplanmıştır. Veri toplama aracı olarak çalışmada kişisel bilgi formu ve “Tevbe....(metafor)…benzer, çünkü....(metafor sebebi)” cümlelerinin kullanıldığı yarı yapılandırılmış bir anket formu kullanılmıştır. Verilerin analizi ve yorumlanmasında içerik analizi tekniğinden (...) yararlanılmıştır. Araştırma sonunda 196 üniversite öğrencisi tarafından 70 farklı metafor üretildiği bulgulanmıştır. Araştırmada tevbe kavramına ilişkin üretilen metaforlarla ilgili tevbenin dinî işlevi ve tevbenin psikolojik işlevi olmak üzere 2 tema oluşturulmuştur. Tevbenin dinî işlevi temasına (%60,2) ait 3 kod oluşturulmuştur: Manevî arınma yolu, kutsalla buluşma ve iyi davranışlarda kararlılık. Tevbenin psikolojik işlevi temasına (%39,8) ait olarak da 3 kod oluşturulmuştur. Bu kodlar; psikolojik rahatlama, yeni bir başlangıç ve kendisiyle yüzleşmedir. Araştırma sonuçlarına göre metaforların manevî arınma yolu, kendisiyle yüzleşme ve yeni bir başlangıç kodlarında yoğunlaştığı tespit edilmiştir. (shrink)

This chapter contains sections titled: A Socratic Theory of Definition The Meno: Between Definitions and Forms Forms.

Our human embryonic stem cell debates are not simply about good or bad ethical arguments. The fetus and the embryo have instead become symbols for a larger set of value conflicts occasioned by social and cultural changes. Beneath our stem cell debates lie conflicts between those who would privilege scientific progress and individual choice and others who favour the sanctity of family life and traditional family roles. Also at work, on both the national and international levels, is the use of (...) the embryo by newly emergent social groups to express resentment against cultural elites. The organisational needs of religious groups have also played a role, with the issue of protection of the embryo and fetus serving as a useful means of rallying organisational allegiance in the Roman Catholic and evangelical communities. Because the epiphenomenal moral positions on the status and use of the embryo are driven by the powerful social, cultural or economic forces beneath them, they will most likely change only with shifts in the underlying forces that sustain them. (shrink)

Habeşistan Prensi Rasselas Bir Hikâye, Dr. Samuel Johnson’ın (1709-1784) eserlerinin en popüler olanlarından biridir. Eserin ilk okuyucuları onu felsefî ve pratik açıdan önemli bir eser olarak görmüş ve bir roman olarak sınıflandırmanın zor olduğunu düşünmüştür. Johnson, eserini yaklaşık 250 yıl önce yazmasına rağmen bugün de okuyucuya hayatın, ölümün, evliliğin, öğrenmenin, eyleme karşı eylemsizliğin anlamını ve diğer birçok konuyu keşfettirmeye çalışmaktadır. Johnson, ahlak teorilerinden hareketle mutluluğu ele almamaktadır. Ahlakî failin kendisinden, insandan ve insanın yaşadığı hayat ve bunun koşullarından hareketle konuyu anlatmaktadır. (...) Mutluluk anlamında temele alınacak olan fail ve onun içinde bulunduğu şartları değerlendirmektedir. Mutluluk, elde edilenden veya elde etmekten çok arama ve başarmada bulunabilir. Habeşistan Prensi, Voltaire’in (1694-1778) iyimserlik sistemini çürütmek için yazdığı Candide adlı esere, planı ve yapısı bakımından benzerlik göstermektedir. Fakat vardıkları sonuç birbirlerinden oldukça farklıdır. İnsanların mutluluğu bulmayı düşündükleri hemen her unsur ele alınıp bunların istenileni veremeyeceğinin belirtildiği Habeşistan Prensi, yöneticilerden hizmetçilere, yaşlılardan gençlere, bilgelerden cahillere varıncaya kadar her kesimden insanı örneklemektedir. Bütün olaylar mutluluk umuduyla başlamış fakat hayal kırıklığıyla sona ermiştir. Sonuçta romanda kurgusal bir yolculuk aracılığıyla ahlakî bir gerçeklik ortaya konulmaya çalışılmıştır. Johnson, Türkiye'de çok fazla tanınmadığı için makalenin giriş kısmında hayatı ve eserlerinin Habeşistan Prensi ile ilgili olan yönlerine kısaca değindik. Çalışmada yöntem olarak nitel araştırmanın imkanlarından yararlanılmış, literatür ve doküman analizi metotları kullanılarak Habeşistan Prensi’nde mutluluk, kötümserlik, iyimserlik konuları incelenmiştir. (shrink)

Revisits the question of the relation between ethics, considered as a study of the logical character of moral concepts, and substantive moral questions. It covers much of the ground of previous chapters in an attempt to forestall confusion and clarify the theses embraced in the course of the book. The naturalist theory of ethics is contrasted at length with the thesis on moral argument outlined in this book.

Hare argues that ‘good’ is not a simple property as e.g. ‘red’, for unlike ‘red’, ‘good’ does not always refer to a common property whenever it is applied. The same holds for ‘instrumentally good’. At the same time, though, we are able to learn the use of ‘good’ without being taught what in a particular class of objects entitles us to apply ‘good’ to a member of that class. Hence, Hare claims, all uses of ‘good’ must have a common meaning, (...) but different criteria of application. (shrink)

Having discussed prescriptive language in Part I, Hare turns to value‐words in Parts II and III. He begins by arguing that though value‐words are ‘supervenient’ or ‘consequential’, they are so not as a matter of analytic entailment, e.g. because ‘good’ means ‘most conducive to pleasure’. Hare's argument for thus rebutting all forms of naturalism is that any definition of ‘good’ in this way would prevent us from commending something we want to commend.

This book sets high standards for itself. Regrettably it fails to meet them: apart from a few displays of thorough and competent research, it is generally based on substandard scholarship.

Aristippus of Cyrene was one of Socrates’ associates; he appears in Xenophon’s Memorabilia, where in 2.1.1 Socrates is said to have thought him “quite undisciplined” in matters of food, drink, and sex. Whether he himself was a philosophical hedonist or not is open to discussion; at any rate, the Cyrenaics who succeeded him are supposed to have accepted a variety of hedonism. But they are also supposed to have accepted something that looks like skepticism: we can have knowledge only of (...) our own affects, not of what occasioned them, and it is with this that the present book is primarily concerned. (shrink)